“Wil je optreden bij het open podium tussen Kerst en Oudjaar?” vraagt de activiteiten coördinator in september. Ik heb sinds lange tijd het cello spelen weer opgepakt, maar optreden?
Samen spelenVervolgens op de fiets bedenk ik dat ik samen muziek maken heel leuk vind. Eerder heb ik samen gespeeld met Jens op piano en dat klonk best heel leuk samen. Jens is bijna 30 jaar jonger, maar het leuke van muziek maken is dat het plezier in het samen spelen niet leeftijdsgebonden is. Muziek verbindt.
DuetIk zoek thuis tussen mijn oude partijen, duetten met cello en piano. Jens heeft een wals, waar hij een cellopartij bij maakt en zo groeit het enthousiasme. Tussen het spelen door, hebben we het over een blog die ik eerder geschreven heb ‘Al mot ik kruupen’. Als we dat Nijmeegse lied kunnen spelen, dan krijgen we het publiek zeker mee!
GlimlachTijdens een werkdag maak ik op de gang een praatje met mevrouw. Ze is somber. Binnenkort start ze met muziektherapie. We hopen dat ze zich daarmee beter kan uiten. Ik vertel haar dat ik ook erg van muziek houdt. Dat ik ga optreden bij het open podium. Er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht. Kippenvel, ik heb haar al een paar maanden niet meer zien lachen! Nu kan ik echt niet meer terug.
Uit volle borstDaags na Kerst is het zover. Er is muziek, een gedicht, een verhaal. Bewoners, familieleden en vrijwilligers, ik zie ze genieten. Jens en ik mogen de middag afsluiten en eindigen met ‘Al mot ik kruupen’*. Inderdaad wordt er uit volle borst meegezongen. Ook die bewoner, ver in haar dementie, waar ik normaal gesproken moeilijk contact mee kan krijgen, walst mee. Prachtig om te zien wat muziek kan doen. Na het applaus hoor ik vanuit het publiek: “Ze kan ook nog iets anders dan pillen voorschrijven!” Meneer kijkt mij ondeugend aan.
Even later spreek ik mevrouw. Zij is onlangs in het woonzorgcentrum komen wonen. Ze vertelt dat ze volkszangeres is geweest: “De hele wereld over gereisd en zelfs voor de koningin gezongen”. Ik vertel haar dat ik had verwacht dat zij vandaag voor ons zou zingen. “Nee hoor, wat als ik de tekst vergeet?” “Ach” zeg ik “ik zat er met de cello ook af en toe naast”. Waarop mevrouw verbaasd antwoordt: “oh daar heb ik niets van gemerkt!” “Precies dus u kunt het ook!”
*Al mot ik kruupen, Gradus van Nimwegen.