“Hij heeft blaaskanker, de blaas moet eruit!” De mantelzorger kijkt mij onthutst aan. Ze is vanmorgen met meneer naar de uroloog geweest, waar ze dit slechte nieuws te horen hebben gekregen. Morgen nog een CTscan. Daarna zal een behandelplan worden opgesteld.
Mantelzorg
Meneer woont sinds een paar maanden bij ons in een woonlocatie. Een hele vriendelijke man, die geniet van kleine dingen. Hij heeft een zeer betrokken mantelzorger. Zij heeft jarenlang voor hem gezorgd. Kwam meerdere keren per dag om meneer van zorg, eten en drinken te voorzien.
BlaaskrampenToen meneer bij ons kwam wonen had hij last van blaaskrampen. Hij had hiervoor medicatie gekregen wat verlichting leek te bieden. Dit is helaas van korte duur. Verschillende soorten medicijnen hebben niet het gewenste effect. Met meneer en zijn mantelzorger bespreek ik de mogelijkheid om meneer door te verwijzen naar de uroloog. Heeft hij blaas en/of nierstenen die behandeld kunnen worden? Ondanks zijn dementie kan meneer hierover een afgewogen beslissing nemen: wel onderzoek, maar geen uitgebreide behandeling in het ziekenhuis.
PuzzelstukjesTwee weken later kan meneer al op de poli terecht. Na het blaasonderzoek volgt direct het slechte nieuws. Een woonbegeleider brengt mij hiervan op de hoogte. Ik ben geschokt. Ik had geen rekening gehouden met kanker. Achteraf kan ik mij wel voor mijn kop slaan, dat ik hier niet aan heb gedacht.
Ik zoek meneer en zijn mantelzorger direct op in zijn appartement. Meneer ligt oververmoeid in bed. De mantelzorger vertelt geëmotioneerd haar verhaal. Is opereren van deze kwetsbare sterk vermagerde man überhaupt wel een optie? Mijn ervaring is dat specialisten in het ziekenhuis (te) lang willen doorbehandelen. Hij zal in de war raken in een andere omgeving met onbekenden om zich heen. Het zou mij niet verbazen als er ook uitzaaiingen zijn. Er vallen puzzelstukjes op hun plek: obstipatie, slechte eetlust, sterke vermagering, oriëntatieproblemen die niet passen bij dementie. De mantelzorger deelt mijn twijfels, opereren is geen optie.
SlagroomtaartIn de drie weken die volgen gaat meneer snel achteruit. Het lopen gaat steeds moeilijker, hij eet bijna niets, plast bloed en ontlasting blijft uit ondanks medicatie. Het enige waar meneer nog van lijkt te genieten is slagroom.
Dan volgt de definitieve uitslag van een vergevorderde vorm van blaaskanker. De uroloog verwacht dat meneer nog een paar weken te leven heeft. Samen met zijn mantelzorger kijken we vooruit naar zijn verjaardag over een paar dagen. Ik beloof meneer een grote slagroomtaart. Helaas heeft hij zijn verjaardag niet gehaald.
Geschreven door Hester Gerritsen, physician assistant
