Ik ben Wendy Groenen en ben, sinds het behalen van mijn hbo-v diploma in september 2018, werkzaam als wijkverpleegkundige in team Neerbosch oost. Daarvoor heb ik meer dan 15 jaar in een ander gebied van Nijmegen gewerkt.
De ontmoetingIn de wijk waar ik werk heeft een woningcorporatie een flexwerkplek. Hier zit ik vaak te werken. Ik ontmoet er allerlei mensen van verschillende instanties. Zo ook de wijkagent.
Hij bood aan dat ik een dienst met hem mee mocht lopen. Hier heb ik uiteraard geen nee tegen gezegd, maar ik vond ook dat hij een keer met mij mee op pad moest. Dan kon hij zien wat mijn werk als wijkverpleegkundige inhoudt.
In uniformEen paar weken geleden was het dan zover. Hij komt in compleet uniform naar mij toe lopen, wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht. Het voelt alsof ik met mijn persoonlijke bewaker op pad ben. Dit grapt hij later tijdens de lunch dan ook tegen mijn collega’s.
Ik had bewust een aantal zeer kwetsbare cliënten uitgezocht om langs te gaan tijdens de ochtendroute en van te voren deze mensen en/of hun mantelzorgers om toestemming gevraagd. In de middag hebben we een huisbezoek en een intake bij een terminale situatie.
Op padWe gaan, nadat hij kort kennis heeft gemaakt met mijn collega’s, op pad. Bij de tweede cliënt van de ochtend geeft de wijkagent al aan dat hij het nu al meerwaarde vindt hebben. Deze mensen krijgt hij anders nooit in beeld, tenzij er een calamiteit is. Het betreft een man met dementie die de hele dag in zijn stoel voor de tv zit te roken en verder erg passief is en niets wil.
Bij een andere, 98-jarige cliënt bespreken we samen de veiligheid. Deze cliënt had namelijk haar voordeur op een kiertje staan voor de maaltijdbezorger en de trombosedienst. Ondanks dat mevrouw in een appartementencomplex woont, kan ook daar iedereen zo naar binnen stappen. Mijn hoop was dat het meer indruk zou maken als de wijkagent er ook iets van zou zeggen. Hij pakt mijn opmerking over de open deur meteen op en gaat het gesprek aan met mevrouw. Het lijkt indruk op mevrouw te maken en ze zegt het niet meer te doen.
Een andere, wat jongere cliënt, zei van voren al dat hij de agent voor wilde stellen dat hij hem zou douchen deze ochtend. Dit stelt hij dan ook echt voor, en het gezicht van de wijkagent spreekt boekdelen. Hij zegt dan ook wijs dat hij wel op de bank wacht. Uiteindelijk hoef ook ik de cliënt niet te douchen. De heren voeren samen een heel gesprek, totdat ik aangeef dat we toch echt verder moeten gaan.
Een andere blikWat mij opviel is dat mensen het heel normaal vonden dat hij erbij was in uniform. Niemand schrok of keek raar op toen wij binnen stapten, alhoewel een paar cliënten naderhand wel reacties uit hun omgeving hebben gehad.
Het was heel waardevol om met elkaar op pad te gaan. We werken beiden in dezelfde wijk, maar kijken heel anders naar de wijk als we rondrijden. Hij zag zaken waar ik totaal niet op let, zoals drugsdealers die bij verslaafden staan en iemand die zijn hond los heeft lopen. Ik heb een paar keer moeten stoppen met mijn auto, omdat hij iets zag of iemand aan wilde aanspreken.
Kwetsbare doelgroepOmgekeerd krijgt de wijkagent nu een doelgroep in beeld waar hij anders geen weet van heeft. En het is altijd handig om een kort lijntje te hebben. Ook wij hebben situaties waar je dan vragen over hebt hoe je dit het makkelijkst aan kan pakken of over welke weg je het beste kan bewandelen. Wij doen beiden hetzelfde in de wijk, hij op op veiligheidsgebied en wij op zorg. Maar we proberen beiden om een kwetsbare doelgroep in beeld te krijgen en te houden.
