Vanochtend ging ik bij een nieuwe cliënt langs voor een intake. De man was aangemeld door de huisarts. Hij was in een korte tijd meerdere malen opgenomen in het ziekenhuis. Daar kwamen ze er achter dat hij de aandoening SAA* (Severe anaplastische anemie) heeft. De behandelingen sloegen niet aan en meneer wilde daarom stoppen, om thuis te kunnen sterven.
Deze man is geboren in Italië en woonde vlakbij st. Pietersplein in Italië. Sinds 1973 woonde hij in Nederland, maar hij was nog heel vaak in Rome geweest voor vakanties.
GeloofTijdens mijn uitgebreide anamnese kwam ik er achter dat deze man zijn hele leven eigenlijk nooit ziek was geweest, tot een jaar geleden. Toen begon hij allerlei klachten te krijgen en nu sinds een week wisten ze dat hij niet lang meer te leven zou hebben. Weken of maanden volgens de artsen, maar lang zou het niet zijn.
Ik sprak met hem ook over geloof. en Ik was benieuwd of hij ook gelovig is, gezien hij zo vlakbij Vaticaanstad heeft gewoond. Hij gaf mij heel duidelijk aan, met zijn prachtige Italiaanse accent, dat hij iedereen vrij liet om te geloven wat zij wilden. Hij gelooft er verder niet in. Hij had daarin ook geen wensen, zoals een bezoek van een geestelijke als hij slechter zou zijn.
Voltooid levenIk vroeg hem ook of hij nog wensen had. Of dat er dingen waren die hij nog graag zou willen doen in de korte tijd die hij nog had. Hij was daar heel duidelijk in: “Nee, ik heb een goed leven gehad”. Hij verontschuldigde zich even naar zijn vrouw voordat hij verder praatte. Zijn leven was voltooid. Hij had alles gedaan wat hij wilde en liefde gekend met vrouw, kinderen en zijn kleinkinderen. Ze mochten hem komen halen. Zijn vrouw is daar ook heel helder in: “Wij hebben altijd geweten dat een van ons als eerste moet gaan”. Het verdriet zal er niet minder om zijn maar ze hebben vrede met de situatie.
Meneer wilde nu ook nog geen hulp hebben bij de verzorging, want ze konden het nog wel samen aan. In overleg met hun, heb ik wel de palliatief expert ingeschakeld. Zodat ze hem kan monitoren en begeleiden vanaf het begin van het proces.
Ik sluit het gesprek af en loop naar buiten. Een winters zonnetje schijnt mij vol in de ogen en ik kan alleen maar met bewondering terugdenken aan deze man.
Hij is berust in zijn lot, ongeacht wat het hem brengt.
Geschreven door Tanja de Vos. Tanja is wijkverpleegkundige bij ZZG zorggroep, ambassadeur voor de wijkverpleegkundige en kerngroep lid NWG.
*Aplastische anemie is een ernstige aandoening waarbij het beenmerg te weinig nieuwe bloedcellen aanmaakt. Als gevolg daarvan is er in de bloedsomloop een tekort aan rode bloedcellen, witte bloedcellen en bloedplaatjes.