Blogs wijkverpleegkundige Pauline

Eindelijk normaal contact met de cliënt. Gewoon je werk doen, zonder hinder die het werken met een mondneusmasker met zich meebrengt. Eindelijk kunnen de cliënten je weer zien. Het leek zo mooi.

"Gehuld in uw vrolijk gekleurde ochtendjas opent u de deur voor mij. Volledig ingepakt in persoonlijke  beschermingsmiddelen sta ik er weer. Toch is het dit keer echt anders."

Pauline schrijft over een echtpaar. Zijn levenseinde nadert. "Hij loopt de hal in, lijkt onzeker rond te kijken en loopt weer terug. De deur sluit hij achter zich. Gedesoriënteerd rondkijkend volgt hij mij naar de woonkamer."

Pauline schrijft over de drempels die opgeworpen zijn voor ouderen, als zij een vaccinatie willen gaan halen. "Ze was zo blij dat ze gevaccineerd kon worden. Waarom wordt het zo moeilijk gemaakt? Ze wordt er moedeloos van."

Pauline schrijft over de mogelijkheden voor meerzorg als een cliënt over gaat naar de Wet langdurige zorg. Een verhaal over haar werk en het samenspel tussen wijkverpleegkundige, cliënt en het CIZ. 

Pauline blogt over de afgelopen feestdagen. Het zoveelste dieptepunt, het zoveelste lelijke gezicht van het coronavirus. "Hoezo ‘The most wonderful time of the year’? Terug in de auto zou ik het liefst eens flink vloeken." 

Wijkverpleegkundige Pauline is lid van het team dat in Gelderland-Zuid zorgt voor coronapatiënten. Ze vertelt over haar ervaringen deze turbulente tijd. "Ik had direct een onderbuikgevoel dat dit heel heftig kon worden."

Ineens moest hij naar huis. Naar huis waar hij op zichzelf aangewezen was, waar hij letterlijk niet uit de voeten kon. Hij is mogelijk besmet met corona en krijgt zorg van het coronateam. Thuis, kan dat wel?

“Er moet ook gewoon gewerkt kunnen worden”, zegt ze. Paulien is verbijsterd. Tegenover haar zit een vrouw met een leidinggevende functie in een groot bedrijf. Ruim anderhalve week eerder begon ze wat te niezen en te snotteren.