De verhuizing naar een verpleeghuis is vaak een onvermijdelijk gevolg van dementie.
Hoe hard naasten ook hun best doen, zorgen voor iemand met deze progressieve ziekte vergt en vraagt veel en is haast niet te dragen.
Deze stap brengt veel emoties met zich mee, ook voor partners. Begrijpelijk, want na zoveel jaren huwelijk gescheiden worden van je geliefde is een haast ondraaglijke gedachte. Een van de meest nare kanten die komen kijken bij dementie, niet meer samen zijn met je partner, degene met wie je je leven al zoveel jaren deelt en waarmee je onlosmakelijk verbonden bent.
En zo kwam ook jij op mijn pad. Ook al woonde je al langere tijd op de Weegbree voordat ik voor je ging zorgen, vanaf het begin hadden we een klik samen, wellicht door onze gezamenlijke liefde voor muziek.
Wat heb ik met plezier en genoegen voor jou gezorgd deze periode!
Als ik aan jou denk, ga ik als vanzelf glimlachen en denk ik aan de gesprekken die we hadden tijdens de zorg.
Vaak over muziek uit de jaren ’60 en ’70, waar we beiden van hielden.
Wat het verhaal was achter American Pie van Don McLean en You’re so vian van Carly Simon.
Dat Pink Floyd tijdens een concert ooit een muur heeft gebouwd tussen het podium en het publiek en wat daarvan de reden was.
Wat je favoriete nummer van the Beatles was, en het mijne.
Soms neuriede ik een liedje en je kende het meteen en begon te zingen, prachtig.
Je vertelde over hoe je je vrouw ontmoette, de manier waarop je dat vertelde blijft mij altijd bij.
De blik in je ogen, lach op je gezicht, na al die jaren straalde je nog steeds van verliefdheid.
Hoe prachtig is dat…
Jullie liefde, zo duidelijk zichtbaar voor iedereen wanneer jullie samen waren. Echte liefde, zoals het hoort te zijn: intens, overweldigend, bijna tastbaar.
Zelfs na al die jaren nog steeds.
Hoe hartverscheurend was het dat jullie van elkaar gescheiden werden toen je op de Weegbree kwam wonen. Je miste je vrouw ontzettend en zij jou, het verdriet dat jullie daarom hadden raakte me diep.
Verdriet dat niet met woorden te verzachten was, luisteren en er zijn was het enige dat ik kon doen.
Jouw nadrukkelijke wens was altijd dat als het zover was, je thuis wilde sterven. Jullie thuis, de plek waar je het liefst was. Waar mooie herinneringen gemaakt waren, jullie leven samen was geleefd en je omringd werd door je dierbaren en warme liefde.
Een dergelijke wens en de uitvoering hiervan was ik niet eerder tegengekomen en vond ik dan ook heel bijzonder.
Tegelijkertijd verbaasde het me helemaal niet, het paste gewoon bij jullie.
Je ging achteruit en het moment van afscheid nemen naderde met rasse schreden.
Allerlei praktische zaken werden geregeld, het lukte.
Voordat je met de ambulance naar huis ging, nam ik afscheid van je.
Een bijzonder afscheid, waarin je dankbaar was dat je eindelijk naar huis ging. Maar ook dankbaar was voor hoe wij voor je hadden gezorgd. Een afscheid dat zorgde voor kippenvel, een brok in mijn keel. Het raakte me diep.
Een week ben je thuis geweest, precies zoals je zo graag wilde. Omringd door je kinderen en kleinkinderen.
Weer één met je allerliefste vrouw, zoals altijd al was. Zoals het hoorde.
Grote bewondering voor jou, je leidde je leven zoals je wilde maar jij nam ook de regie over het sterven zoals je wilde.
Geschreven door Inge van Westenbrugge, verzorgende IG bij de Weegbree in Wijchen en columnist bij het Tijdschrift voor Verzorgenden.
