Nieuws

Werken in de zorg; mijn hele leven lang

[vraag] Dag Cindy. Welkom bij de podcast 'de bevlogenheid van de zorgprofessional'. Zou jij jezelf even willen voorstellen?

[antwoord] Ik ben Cindy Janssen. Ik werk als casemanager binnen het Herstelcentrum. Dat doe ik al sinds de opening van het Herstelcentrum. Daarvoor heb ik altijd als zorgcoördinator en daarvoor zelfs nog als zorgmedewerker bij 'Irene' gewerkt.

[vraag] Ook al lang in de zorg dus?

[antwoord] Ja, meer dan dertig jaar.

Meerdere opties en een gerichte keuze

[vraag] Oké, wat mooi. Kun jij je nog herinneren hoe jij de zorg in bent gerold en waarom jij ervoor hebt gekozen?

[antwoord] Nou, dat is eigenlijk wel heel grappig. Want ik ben in de zorg gerold door het televisieprogramma Medisch Centrum West. Dat vond ik zo'n leuk programma en op dat moment dacht ik, dat wil ik ook. Daarnaast doe ik ook heel graag dingen voor mensen, dus dat past gewoon helemaal bij mij.

[vraag] En niet in het ziekenhuis werkzaam geweest?

[antwoord] Nee, dat was in eerste instantie toen nog wel een optie. Maar ik was gewoon veel meer gericht op de oudere mensen en dat vond ik ook leuker.

[vraag] Dus van begin af aan heb je eigenlijk al gewoon een bewuste keuze gemaakt om voor de ouderenzorg te gaan?

[antwoord] Ja, klopt.

Van verzorgende naar casemanager

[vraag] Welke opleiding is dat die je gedaan hebt? 

[antwoord] Ik heb de opleiding gedaan voor verzorgende, voor de verpleging en voor casemanager. 

[vraag] Hoe oud was je toen je met de opleiding verzorgende begon en wanneer diende zich weer kans aan voor verdere ontwikkeling?

[antwoord] Ik ben met de opleiding begonnen toen ik 16 jaar en 7 maanden oud was. Toen ik met die opleiding klaar was, werd me gevraagd of ik nog iets anders wilde. Ik was altijd overal toe bereid en vond alles altijd leuk. Dat vind ik nog steeds trouwens. 

Bevlogenheid als casemanager

[vraag] Die kansen die je kreeg dienden zich gewoon aan omdat je dus zelf zo enthousiast was?

[antwoord] Ja en ik wilde ook altijd wel vooruitgaan en meedenken. Hoe meer ik wist voor mijn gevoel, hoe meer ik kon bieden voor mensen. Dus dat was eigenlijk de reden waarom ik dat altijd heb gedaan.

[vraag] Oké, de bevlogenheid waar we het over hebben, die had jij eigenlijk van begin af aan al?

[antwoord] Ja.

Bijdragen aan een leuk leven

[vraag] Wat vind je dan zo mooi aan jouw vak?

[antwoord] Dat je mensen die het moeilijk hebben - en het wordt steeds moeilijker - kunt helpen. Want als ik terugkijk naar dat we dertig jaar geleden nog met mensen boodschappen konden doen en naar de winkel gingen om kleren te kopen. Dat is er allemaal niet meer. Dus je moet echt specifiek kijken wat de mensen nodig hebben om nog thuis te kunnen blijven, om te kunnen functioneren en het ook nog een beetje leuk te hebben in het leven. 

Dat vind ik dus heel belangrijk dat ik daar aan mee kan en mag helpen. Dat mensen, ondanks dat ze van alles mankeren, toch nog een beetje kunnen genieten van het leven. Dat is echt mijn insteek, waarom ik de zorg ben ingegaan.

Ondersteuning waar nodig

[vraag] Je zegt ook, om te kijken hoe mensen thuis kunnen blijven. Maar je werkt op het Herstelcentrum. Leg eens uit hoe dat zit.

[antwoord] Mensen komen bij ons om te revalideren. In eerste instantie denk je altijd dat de mensen terug naar huis kunnen en dat is natuurlijk ook de bedoeling. Maar soms lukt het mensen ook niet meer. Hebben ze teveel of lukt het gewoon niet meer om goed op de been te komen. Dan kijk je ook naar wat is er dan voor de mensen nog leuk om ergens anders te gaan wonen met zorg en waar vinden zij het dan leuk om te gaan wonen? Kan dat met of zonder partner of woont de partner in de buurt, zodat ze elkaar nog zien?

[vraag] Daar help jij mee, als casemanager?

[antwoord] Ja, klopt.

De Casemanager, zijn of haar rol

[vraag] Want wat doet een casemanager bij het Herstelcentrum dan precies?

[antwoord] Wij nemen de mensen op en dan vraag je eigenlijk alles uit zoals de lichamelijke problemen, de maatschappelijke problemen en de geestelijke problemen. Daarna maak je samen met alle disciplines een plan om te zorgen dat cliënt weer terug naar huis kan gaan. Maar ook om te kijken of dat überhaupt wel haalbaar is. 

Ondertussen ondersteun je de mensen tijdens de revalidatie met alle vragen die er zijn. Ook vanuit de contactpersonen die erbij betrokken zijn. Daarnaast regel je eventueel iets met gemeenten om te kijken of dat er woningproblemen zijn. Eventueel vervuiling van de woning of aanpassingen die in het huis moeten gebeuren. Soms gaan we op huisbezoek om te kijken of het ook allemaal kan. 

Ook regelen we indicaties voor mensen als ze een vervolgindicatie moeten hebben of indicaties voor financiële ondersteuning of ouderenadviseurs. Dus eigenlijk doen we echt van alles.  

[vraag] Het is echt heel breed, jouw functie.

[antwoord] Ja, echt heel leuk. 

Ander doel en andere taken

[vraag] Jij bent casemanager bij het Herstelcentrum, maar we hebben ook casemanagers op woonlocaties. Wat is daar het verschil tussen?

[antwoord] Bij de woonlocaties zijn de casemanagers vooral gericht op dat mensen het leuk hebben, zich prettig voelen en helpen zij ook met de verpleging voor alle dingen die daar gebeuren en/of nodig zijn. Die bemoeien zich dus ook met dat soort taken.

En dat doen wij als casemanagers bij het Herstelcentrum niet. Wij zijn echt gericht op of weer teruggaan naar huis en daar alles voor te regelen of het vervolg naar een woonlocatie. 

[vraag] Is het bij jullie dan ook kortstondiger?

[antwoord] Jazeker. We hebben weleens cliënten die een half jaar tot een jaar blijven. Maar we proberen de mensen zo snel mogelijk op de juiste plek te krijgen.

De mogelijkheden en de blijdschap van cliënten

[vraag] Cindy, kan jij misschien mooie voorbeelden noemen van situaties die je echt zijn bijgebleven en waarvan je zegt van ja kijk daarom is het vak zo mooi?

[antwoord] Ja, er was een meneer bij ons en die had een amputatie. Die meneer had thuis al heel veel problemen, had een heel klein netwerk en kreeg het zelf gewoon niet voor elkaar om zijn dingen te regelen. Daarnaast was hij erg gebaat bij alles wat eigenlijk op een bepaald tijdstip kon plaatsvinden. Dat was voor hem heel fijn, maar ook dat kreeg hij zelf niet meer voor elkaar.

Destijds is hij bij ons gekomen op de revalidatie en vanaf dat moment is hij helemaal opgebloeid. Je zag echt dat hij het weer zag zitten. Hij was niet meer zo depressief, want in het begin was hij echt wel somber en down. In het begin had hij zelfs het idee van ik hoef niet meer te leven en dat was echt nog een jonge man van mijn leeftijd. 

Wij zijn toen met hem het revalidatieproces ingegaan en hij kon weer zelfs weer tot staan komen. Ook heeft hij de keuze gemaakt om geen prothese te maken, maar om gewoon echt te genieten dat hij met zijn rolstoel van alles weer kon. 

Toen wilde hij toch terug naar zijn oude woning en daar had hij ook hulp van een andere instantie. En hij gaf toen eigenlijk gelijk aan; dat gaat nooit gebeuren, wat er hier allemaal gebeurt, dus dat kan ik nooit meer doen. 

Op dat moment heb ik heel veel voor hem kunnen regelen, waardoor hij toch weer naar die locatie terug is gegaan en dat hij dus eigenlijk de meest haalbare zorg thuis heeft gekregen als kon. Hij ging naar een dagbesteding, wat hij heel leuk vond en waar hij eerder al naartoe ging.

ZZG kon de nachtzorg leveren en de andere instantie deed de planbare zorg. Zo hebben we toch kunnen regelen dat hij die hele dag structuur en de leuke dingen had. Maar ook bijvoorbeeld de maaltijdvoorzieningen en ondersteuning bij financiën. Want daar had hij veel problemen mee. 

Dan zie je iemand dus heel down binnenkomen en als een heel blij iemand weer naar huis toe gaan. Dat vind ik geweldig om te zien. 

Nazorg

[vraag] Heb je dat daarna nog een beetje kunnen monitoren hoe dat verder gegaan is?

[antwoord] Ik bel, nadat de mensen bij ons weg zijn, ze sowieso altijd na een maand even op. Echt om te kijken of er nog problemen zijn of dat er nog dingen zijn die wij kunnen doen. Dus op dat moment hoor ik dat inderdaad nog wel, maar als mensen mij daarna zelf niet meer terugbellen, dan hoor ik daar niks meer van. Dan kunnen we dat niet meer monitoren.

Dankbaarheid naar zorgprofessionals

Een voorbeeld, dat vind ik wel mooi om te doen, maar daar heb ik dan zelf ook altijd wel moeite mee. Dat was een mevrouw en die had echt nog jonge kinderen. Dat is ook mooi om te kunnen ondersteunen, maar dat is ook heel moeilijk om te doen. Dat is namelijk gewoon niet iets wat je graag wil zien. Die mevrouw was ook wel gewoon heel erg dankbaar voor wat wij allemaal voor haar gedaan hebben.

Dat was niet alleen vanaf mijn punt, maar echt vanuit het hele Herstelcentrum wat we allemaal voor haar geregeld hadden en wat we konden doen voor die mevrouw om haar met een gerust hart te laten gaan en te weten dat er nog goed voor de rest van haar gezin werd gezorgd. 

Werk dat je raakt

[vraag] Wat doet dat met je? Want dat is inderdaad best een heftig iets. 

[antwoord] Dan ben je met mensen in gesprek en dan vraag je ook waar iemand mee zit of die het achter kan laten ja of nee en die persoon heeft daar toen ook begeleiding van de psycholoog in gehad. En soms denk je dan ook wel eens van 'ja ik weet niet of ik het nu wel goed doe'. Daar twijfel ik dan weleens aan. Dus dat doet het dan met mezelf, maar als iemand dan zegt; nee dit is helemaal prima en nu kan ik het loslaten, dan denk je uiteindelijk wel dat je het goed gedaan hebt.

Collegialiteit en vertrouwdheid

[vraag] Kan jij, als je heftige situaties hebt meegemaakt of onzekerheden hebt, zelf ook ergens terecht?

[antwoord] Ja, ik heb collega´s waar ik mee kan praten. Daar kan ik mijn ei bij kwijt en andersom ook. Daarna kun je het dan ook weer accepteren dat het zo is of dat dingen zo zijn gegaan. 

Casemanager zijn is meer dan het uitvoeren van taken

[vraag] Wat adviseer je de mensen die geïnteresseerd zijn om ook casemanager te worden en nu luisteren en jouw verhaal horen? 

[antwoord] Gewoon proberen. Echt je hart volgen denk ik. 

[vraag] Wanneer past het bij je? 

[antwoord] Je moet in ieder geval een beetje meelevendheid in je hebben en dat je dus denkt; ik wil echt voor iemand zorgen. Dat is wel echt het belangrijkste punt om te hebben als casemanager. Maar het is ook luisteren naar wat iemand wil en niet per se het ene willen omdat je dat op die manier hebt geleerd. Je moet echt luisteren naar wat iemand wil.

[vraag] En dan natuurlijk kijken wat voor een mogelijkheden daarvoor zijn die jij kan toepassen?

[antwoord] Ja, inderdaad.

Ontwikkeling en ambities

[vraag] Hoelang zie jij jezelf nog dit vak beoefenen?

[antwoord] Altijd. Ik ben wel eens gevraagd om op een andere functie over te stappen, maar dat heb ik destijds bewust niet gedaan, omdat ik dan het contact met de mensen mis. En ik ben echt een mensenmens. 

Bedankt dat je wilde meedoen. Fijn om je verhaal te horen en ik denk dat dat heel inspirerend werkt voor mensen die zitten te kijken en wellicht ook een toekomst in de zorg zien. Er zijn genoeg ontwikkelingsmogelijkheden als ik jou zo hoor en de warmte die je uitstraalt voor je vak is heel aantrekkelijk.